Od paru wieczorów i dni czas wypełnia mi „Wiedźmin 2”. Głównie gram, choć akurat wczoraj spędziłem dzień w siedzibie CD Projektu, spotykając się z kluczowymi osobami odpowiedzialnymi za ten tytuł. Samych zapisów rozmów, które kwalifikowały się do statusu on the record, mam ponad cztery godziny. Coś z tego z czasem pewnie trafi w formie tekstowej na Jawne Sny, ale najpierw muszę pilnie zaorać poletko „Przekroju”.

To były fajne wypowiedzi, niczego nie musiałem na siłę wyciągać z gardeł, nikt mnie nie zbywał frazesami. Dość rzec, że zaplanowane pół godziny wywiadu z Marcinem Iwińskim i Michałem Kicińskim – po drodze dołączył też na chwilę Adam Kiciński – zamieniło się w ponad dwie godziny, a pewnie rozmawialibyśmy dłużej, gdyby nie to, że umówione były też inne osoby. Życzliwość, wola współpracy i zaufanie, jakie mi okazano, były wręcz ujmujące; no przecież oni tam mają w te dni, ostatnie przed premierą, piekło na ziemi, a mimo tego wykroili dla mnie łącznie prawie siedem godzin.

Ciekawe rzeczy usłyszałem też na zasadach dżentelmeńskiej umowy, że chwilowo nie puszczę tego w obieg. I tak jak, siłą rutyny, podejrzliwie obwąchuję wszelkie informacje od rozmówców, które budują ich pozytywny wizerunek, tak tym razem dałem się przekonać. Reasumując, CD Projekt chyba ma szansę wyjść na prostą, i dalej się na tej prostej rozpędzać. Dziś bym obstawiał na to u bukmacherów wyżej niż przedwczoraj.

A „Wiedźmin 2”? Jak dotąd spełnia oczekiwania. Tu uwaga: jeśli nie chcecie wiedzieć czegokolwiek o nowych przygodach Geralta, zanim sami do nich zasiądziecie, nie czytajcie dalej. Właściwie podoba mi się wszystko, a niepokoi tylko jedno – wysoko zawieszona poprzeczka. Niemal zawsze, gdy siadam do nowego tytułu w ramach obowiązków, gram na domyślnym poziomie trudności, „normalnym”. Tu, już na etapie samouczka, zwiewając w słusznej bojaźni przed ziejącym ogniem smokiem – ale wielkie, groźnie wyglądające bydlę! – wpadałem na grupę prostych żołdaków, którzy raz za razem roznosili mnie na mieczach. A przecież w parę gier w życiu grałem. Licząc z „Saperem”, „Pasjansem” i „Mahjongiem” – być może nawet w kilkanaście.

Powiem krótko: moje początki w „Demon’s Souls” nie były tak trudne, jak początek w „Wiedźminie 2”. Zresztą słyszałem, że nie tylko ja miałem problemy już na etapie prologu. Podobno koledzy z „CD Action” – zdaje się, że także zaliczyli wcześniej parę gier; licząc z „Saperem”, może nawet paręnaście – mieli spory kłopot z przejściem ekipy obrońców na dziedzińcu za kratą w bramie, którą trzeba podnieść, by szturmowcy króla Foltesta mogli zdobyć twierdzę (wybrali inną ścieżkę na początek, ja koniecznie chciałem jak najszybciej zobaczyć jaszczura).

W każdym razie z podkulonym ogonem wróciłem po tym doświadczeniu do menu głównego i zacząłem jeszcze raz – n00b – na poziomie łatwym, by mieć szansę zobaczyć reprezentatywny kawałek gry, zanim zacznę coś o niej pisać. A i tak zdarza mi się czasem zginąć.

Ja rozumiem podejście projektantów. Chcieli zrobić świetną grę dla prawdziwych pasjonatów, bez kompromisów. I to jest przygoda, którą da się przejść nawet na poziomie „trudnym”, przecież testerzy tego dowiedli. Problem w tym, że gdy się dopiero zaczyna zabawę, nie znając wszystkich sztuczek i bez rutyny w palcach, trudno jest przebić się dalej. To niektórych może zrazić. Myślę o tych wszystkich młodziutkich recenzentach (a imię ich legion), którzy piszą ledwie od wczoraj, a grają od przedwczoraj, i zwyczajnie nie przywykli do podobnych wyzwań. Dla mniej odpornych z nich to będzie szok i policzek. Za nic się oczywiście do tego nie przyznają, ale co niektórzy mogą dać wyraz swym frustracjom w ocenach. No i gracze niedoświadczeni, którzy kupią „Wiedźmina 2” na fali medialnej gorączki, mogą się przez to od niego odbić. To. Nie. Jest. Dobre.

Co prawda ja już się cieszę na myśl, że gdy zacznę jeszcze raz, poziom „normalny” odsłoni przede mną nowe barwy „Wiedźmina 2”. A zagram ponownie na pewno – co rzadko mi się zdarza – bo jedną z unikalnych właściwości produkcji CD Projekt RED jest niemożność poznania sporej, naprawdę sporej części gry za pierwszym podejściem. Pokażcie mi drugą grę RPG, w której w zależności od dokonanego wyboru inaczej wygląda CAŁY AKT – kilkanaście przygód, kilkanaście godzin przed ekranem!

Chłopcy poszli na całość. Chylę czoło.

Pragnę także wszem i wobec pokornie odszczekać uwagi o nieciekawych barwach i świetle. Tak jak podejrzewałem, zawinił kiepski monitor podczas pokazu w siedzibie Redsów. Szefostwo jest świadome, że w tej kwestii nie dopięli wszystkiego na ostatni guzik, zapewne zatem nie tylko ja miałem podobne zastrzeżenia. W każdym razie na dobrym ekranie już wszystko wygląda świetnie. Widać, że RED Engine ma olbrzymie możliwości, a Redsi potrafią je wykorzystać. Stworzyli naprawdę piękny, bogaty w detale świat. To nie jest żadną miarą jedna z tych żałosnych konwersji z konsol, vide „Dragon Age II”. A ponieważ obraz tak bardzo mi się podoba, że głos krytyki byłby nieprzystojnym czepialstwem, nie zadam pewnego retorycznego pytania, które wciąż chodzi mi po głowie. Cichutko tylko mruczę sam do siebie: co moglibyśmy jeszcze zobaczyć, gdyby wykorzystano DirectX 11?

Nie chcę tu teraz recenzować tej gry; chciałem tylko potwierdzić na podstawie już konkretnych doświadczeń, że warto czekać. Nowy „Wiedźmin” wydaje się pod każdym względem lepszy od poprzedniego. Jest bardziej jędrny, poukładany – więcej się dzieje, nie ma przestojów, akcja jeszcze mocniej opiera się na fabule, postacie są bardziej wiarygodne. Od dwuwymiarowych sylwetek z niezliczonych innych gier odróżnia je w dużej mierze refleksyjny dystans do siebie i zdarzeń, harmonizujący z poczuciem humoru. W dużej mierze budowanym na ironii wspinającej się czasem na pułap sarkazmu i, co tu kryć, tu i tam nieobyczajnym. Bogowie, ileż w tej grze soczystych sprośności! A i klną te żołdaki jak, nie przymierzając, sierżanci w koszarach. Tyle że tak jak w „Bulletstormie” były to bluzgi ewidentnie wciskane na siłę, tak tu wydają się naturalnym elementem zastanego świata i już tak nie rażą – choć w paru miejscach, mam wrażenie, trochę autorów dialogów za bardzo poniosło. Ale łatwo wybaczam, za całokształt.

Wracając do specyficznego, wszechobecnego humoru tej przygody – oto pierwsza z brzegu próbka:

Geralt: – Jak ci się mieszka z żołnierzami Roche’a?
Triss: – Wybornie. Znam już chyba wszystkie fekalne żarty świata. Dowiedziałam się, że można wybekać oficjalny tytuł cesarza Nilfgaardu bez wspomagania się piwem. Oraz że Krótki ma szesnaścioro dzieci – wszystkie noszą imiona pochodzące od temerskich dywizji piechoty. A jego przydomek nie pochodzi od przyrodzenia. No ale miło, że się o mnie troszczysz.

Cieszy mnie też zatrzęsienie przeróżnych drobnych smaczków, to bardzo umila rozgrywkę. Na przykład ostatniej nocy kupiłem od przypadkiem poznanego krasnoluda książkę o upiorach, której tytuł pożyczono od Kierkegaarda: „Bojaźń i drżenie”. Rżałem tak, że niemal nie obudziłem dziecka. To jest ten poziom sznytu, którego tak boleśnie brakuje dzisiejszym masowym produkcjom spod sztancy.

Dobrze radzę: załatwcie w te dni wszystkie najpilniejsze sprawy. Za tydzień już nie znajdziecie na to czasu.

Ilustracje za Riptenem.