Tak się przykro złożyło, że przez cały zeszły tydzień prawie nie miałem czasu na granie. Koniec semestru nie sprzyja żadnego rodzaju uciechom. Człowiek poważnieje i na wszystko patrzy smutniejszym okiem. Łatwo się irytuje. Łatwo wpada w melancholię. Do tego wszystkiego wygląda przez okno i widzi pogodę, która wyraźnie cierpi na chorobę dwubiegunową. Jedyny plus – można sobie od czasu do czasu wyjść na deszcz i trochę przemoknąć. Nic tak dobrze nie robi na zbytnią powagę, jak zmoknięcie na dworze i kichanie potem w domu. Zgodnie z posępną porą i w odruchu solidarności ze studentami radzącymi sobie z sesją i wykładowcami radzącymi sobie z pracami studentów – dzisiaj ponuro i poważnie.

Czytaj dalej →