Widok na górę Fuji z samolotu, chwilę po starcie z lotniska Narita.

 Uwielbiam latać nad chmurami. Może bierze się to stąd, że w życiu dużo podróżowałem samolotami, także jako dziecko? A może dlatego, że widok skąpanych w słońcu chmur i nieba po horyzont jest po prostu przepiękny? Majestatyczne białe konstrukcje w błekitnej przestrzeni i oślepiający blask wywołują u mnie poczucie nierzeczywistości i obcowania z absolutem.

Nie dziwi zatem, że moją ulubioną trasą w serii futurystycznych ścigałek WipeOut, jest Sol-2. Zakręcone tory, unoszące się wysoko ponad chmurami, pomiędzy którymi widać fargmenty świata, hen, w dole. Błękitne niebo wypełnione światłem, które potrafi oślepić po ostrym zakręcie. Przemykające niebiesko-białe mozaiki, zostawiające powidoki w kąciku oka. I ścisk w żołądku gdy pęd wypchnie poza trasę i pojazd zaczyna spadać.

Pierwszy raz z Sol-2 zetknąłem się w WipeOut Pure na PlayStation Portable – pomimo ograniczeń ekraniku LCD konsolki (rozdzielczość 480×272, smużenie), trasa ta piekielnie działała mi na wyobraźnię. Jest to jedyny bodaj tor w tej grze, na którym lubię jeździć samotnie. Choć WipeOut to dla mnie przede wszystkim brutalna rywalizacja, przepychanki na trasie, eksplozje plazmy i miny zostawione przez innych zawodników, to jednak na Sol-2 lubię ścigać się tylko z samym sobą. Kiedy mknę pustym torem, jest to specyficzne doświadczenie, gdzieś w pół drogi między odprężającą medytacją i bezlitosną koncentracją.

Drugi raz Sol-2 zachwyciłem się w “dużym” WipeOut HD / Fury na PlayStation 3. Wyniosłe piękno trasy nad chmurami ukazało mi się w całej krasie rozdzielczości HD i sześćdziesięciu klatek na sekundę (1920x1080x60Hz). Choć w trakcie jazdy trudno zatrzymać na czymś oko dłużej niż przez ułamki sekund, to jednak możliwość obracania kamery na stop-klatce pozwalała zobaczyć więcej. Wersja na PSP tylko sugerowała, wersja na PS3 pyszniła się. Na olbrzymim ekranie Sol-2 robiła jeszcze bardziej majestatyczne wrażenie, ale efektem ubocznym była konieczność nauczenia się trasy od nowa. Pomimo że konstrukcja toru pozostała bez zmian, to zapisane w pamięci mięśniowej informacje o tym kiedy skręcić i gdzie przyhamować nie mapowały się 1:1 z konsoli przenośnej na stacjonarną. 

Minusem grania na dużym ekranie była niestety utrata mobilności. Wcześniej mogłem odpalić PSP i – metaforycznie – oderwać się od ziemi. Ciało tkwiło w poczekalni u lekarza albo w zapchanym łódzkim autobusie, dusza zaś śmigała nad chmurami. Teoretycznie moje wierne PSP nadal pozostawało opcją podróżną, ale po doznaniach wizualnych jakie oferowała wersja na PS3, jakoś bardziej raziła ograniczona rozdzielczość i nieduży ekranik.

Z pomocą przyszło rozszerzenie HD dla WipeOut 2048 na PlayStation Vita, dzięki któremu trasy z dużej konsoli trafiły na przenośną. Przyznam, że kupiłem je tylko po to, by znowu móc polecieć na Sol-2. Mimo pewnych minusów (brak ulubionej muzyki, model rozgrywki z 2048), był to strzał w dziesiątkę: wierniej odwzorowana trasa, dokładniejsza grafika, i wciąż to samo miejsce, zawieszone między ziemią, a światłem. Historia zatoczyła krąg: znów mogę pofrunąć nad chmurami, kiedy najdzie mnie na to ochota. Sol-2, moje miejsce szczęśliwe.

Więcej przepięknych pocztówek z Sol-2 znajdziecie na Electric Blue Skies: tutaj i tutaj.