Dziękuję za cierpliwość i przepraszam za zwłokę. Na szczęście nie jesteśmy fabryką depesz, raczej manufakturą refleksji; poniższe uwagi wciąż chyba, żywię nadzieję, mają rację bytu. Prawie domknąłem swoje strony „Przekroju” (dziś dzień deadline’u – jak zawsze horror), mogę już w miarę spokojnie spróbować podsumować to, co się stało.

Pierwsze wrażenie: o rany, to naprawdę wygląda fantastycznie! Przyznaję, leciałem do Holandii zaciekawiony, pragnąc poczuć ten dreszcz, który z wiekiem zdarza się coraz rzadziej, ale… w głębi serca pozostawałem sceptykiem. Myślałem, że to będzie taki trójwymiar, jak na pudełkach zapałek z czasów mojego dzieciństwa. Wiecie, to był głęboki PRL, pornografia według władzy ludowej nie była zgodna z linią partii, w związku z czym tak zwani prywaciarze – nieliczni dywersanci reprezentujący siły wrażego kapitalizmu – produkowali po prostu zapałki, bezsprzecznie niezbędne robotnikom i chłopom, a nawet pasożytniczej inteligencji. Rzecz w tym, że te szczególne zapałki miały na pudełkach gołe baby, prezentowane w jakimś szczątkowym trójwymiarze. Na moim podwórku wszyscy chłopcy mieli zapasy zapałek, które by wystarczyły na najsroższą zimę.

Trójwymiar Nintendo 3DS, choć mniej ekscytujący treścią, formą przebija jednak prywaciarskie zapałki zdecydowanie. Chciałem poczuć się znów chłopcem, i rzeczywiście – niczym chłopiec cieszyłem oczy tymi nowymi doznaniami, efektownymi jak orgia fajerwerków w sylwestrową noc. Musicie zobaczyć, by zrozumieć – to JEST nowa jakość. Porównałbym to do uczucia powrotu do domu. Mamy wrażenie, że wreszcie (no, z grubsza) jest tak, jak powinno być. Obraz prezentujący trójwymiarową przestrzeń nie jest przecież żadnym nowym kierunkiem, który może się podobać, sprawdzić wobec gustów – lub nie. Ma charakter organiczny. Tak przecież, stereoskopowo, postrzegają świat nasze oczy.

Obraz jest jasny, barwy żywe, kontrast nie budzi zastrzeżeń. Jak wiecie, popularne dziś technologie generowania obrazu 3D, wykorzystujące specjalne okulary, z zasady pogarszają te parametry (podobno w najnowszych hi-endowych telewizorach tak nie jest, ale dopóki sam nie ocenię, nie uwierzę propagandzie producentów). Kolejna przewaga technologii wykorzystanej przez Nintendo: mimo dość długiej zabawy z trójwymiarowymi grami nie czułem bólów głowy ani nudności, o które potrafią mnie przyprawić okulary migawkowe. Zaznaczam, że znani są światu nieszczęśnicy, którzy cierpią takie sensacje również przed konsolą N3DS, czytałem o tym w sieci. Ja zniosłem amsterdamską sesję całkiem nieźle, choć fakt – po wszystkim poczułem zmęczenie oczu (inna rzecz, że byłem totalnie wypruty już na starcie). Na pewno to dla nich większy wysiłek niż przy patrzeniu na tradycyjny ekran 2D. Nintendo oferuje remedium na opisany dyskomfort: suwak, którym płynnie wyregulujemy zakres głębi, aż do całkowitego wyeliminowania efektu 3D. Dobrze, że o tym pomyśleli.

Nad krzyżakiem okrągły manipulator pod lewy kciuk, do precyzyjnego sterowania. Po prawej stronie ekranu suwak do regulowania poziomu głębi. Górny ekran, 3D, ma przekątną 3,53 cala (90 mm) i rozdzielczość 800 x 240 pikseli (400 x 240 na oko). Dolny, dotykowy 2D: 3,02 cala (77 mm), 320 x 240.

Dopóki nie dostanę konsoli do zabawy na dłużej, wolę unikać finalnego werdyktu w kwestii ergonomii. Ale jest lepiej, niż się spodziewałem.

Jednego byłem pewien już po pierwszych minutach: Sony ma bardzo poważny problem. PlayStation Portable od dawna aż się prosiło o fuzję z telefonem, Sony podjęło jednak tę oczywistą zdawałoby się decyzję zaskakująco późno. Teraz trudno będzie przekonać nabywcę, że konsola z ekranem 2D to optymalne rozwiązanie. Każdy smartfon z dotykowym ekranem jest dziś dla PSP naturalnym rywalem, zwłaszcza że gry i na iPhone’a, i na maszyny z Androidem, są relatywnie tanie. Nintendo natomiast przeskoczyło z nadświetlną do zupełnie innej galaktyki. Serio. Żaden dzieciak, który zobaczy, co oferuje N3DS, nie będzie prosił świętego Mikołaja o konsolę 2D. Już dziś się mogę założyć, co będzie przebojem wśród prezentów komunijnych tej wiosny.

Na stole kładziemy prostokątną kartę (patrz niżej) i kierujemy na nią stereoskopową kamerę, by zsynchronizować z nią konsolę. Po chwili na blacie wyrosną drzewa, pojawią się tarcze do zestrzelenia, no i głęboka nora, z której zaraz zaczną wyłazić potwory.

No dobrze, a repertuar? Widać strategiczną zmianę punktu ciężkości – oferta będzie bardziej panoramiczna niż dotąd. Jasne, nie zaszlachtowano złotych krów, po prostu otworzono kolejne pastwiska. Raczej nie oszaleję na punkcie „Nintendogs + Cats”, choć nie mam wątpliwości, że dzieci to pokochają. Za świetny ruch uważam postawienie na remake’i. „The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D” na pewno skłoni licznych fanów tego klasyka do przypomnienia sobie przygód Linka – grałem, dobrze to wygląda. „Mario Kart 3D” to na pewno zaledwie pierwsze z długiej serii wskrzeszeń przebojowych tytułów z wąsatym hydraulikiem. Łatwo zauważyć, że tym razem Nintendo ma ambicję przekonać do siebie nabywców z głównego nurtu elektronicznej rozrywki, którzy dotąd nie dostrzegali w repertuarze tego wydawcy wielu atrakcji dla siebie. Nie wyszło przy okazji „GTA: Chinatown Wars” (dobre recenzje, ale sprzedaż poniżej oczekiwań), postawiono zatem na falę uderzeniową. Ubisoft szykuje m.in.: „Driver: Renegade”; „Assassin’s Creed: Lost Legacy”; „Tom Clancy’s Splinter Cell: Chaos Theory”, „Tom Clancy’s Ghost Recon”. Brzmi znajomo? Dodajcie do tego „Pro Evolution Soccer 2011” z nisko opuszczoną kamerą, by śledziła piłkarza z bliska – mamy teraz „wreszcie nie oglądać mecz, ale brać w nim udział” – „Super Street Fighter IV: 3D Edition” i kolejne mordobicie, zmartwychwstałe po latach specjalnie na premierę Nintendo 3DS: „Dead or Alive: Dimensions”. No i na deser „Metal Gear Solid: Snake Eater 3D”.

Właśnie jakieś bydlę wypełza z czeluści i szczerzy kły. Pewnie zaraz pogryzie lub spali ognistym zionięciem leżący obok zeszyt. Jak bardzo mogą przenikać się światy zderzone w rozszerzonej rzeczywistości?

Sądzę, że Nintendo trafnie oszacowało swe szanse. Tym razem może im się udać. Cholernie uwodzi ten ich trójwymiarowy ekran, naprawdę.

Pani Beata Dudzic z reprezentującej Nintendo w Polsce firmy Stadlbauer zapewniła mnie, że będziemy mieć pełny dostęp do internetowego sklepu z grami (i nie tylko, ale o tym później) na N3DS. I że generalnie Japończycy patrzą dziś na nasz rynek z większym zainteresowaniem niż w momencie podejmowania decyzji, że chcą tu zaistnieć. Cóż, każde odbicie od dna będzie istotną zmianą na lepsze. Ja w każdym razie jestem ciekaw, w co zaowocują szanse, jakie daje twórcom cyfrowa dystrybucja. Czy pojawią się na N3DS propozycje offowe? Trójwymiarowe adaptacje klasycznych, jakże niejapońskich, dungeon crawlerów? Ożywcze, otwierające – nomen omen – nowe przestrzenie eksperymenty z trójwymiarową przestrzenią?

Premiera w sklepach Europy (tak, Nintendo i nas uznaje za Europejczyków) 25 marca. Cena detaliczna: jeśli wierzyć przesłankom, zapewne circa 1050 zł. Gry najwygodniej kupimy przez internet. Polacy nie będą traktowani w sklepie Nintendo jak ludzie gorszej kategorii. Takie usłyszałem zapewnienie, trzymam za słowo

Bo to jednak jest zupełnie nowe środowisko, daleko przesuwające horyzont. Widać to było w Amsterdamie już po prościutkich zręcznościowych grach opartych na mariażu dwóch światów: naszego, realnego oraz nadbudowującej go i przenikającej cyfrowej nierzeczywistości (Augmented Reality). Musiałem ruszać konsolą, przemieszczać się wraz z nią wokół stołu, na którym działy się niewidoczne gołym okiem cuda. Było to niezbędne, by dwa obiektywy umieszczone w pokrywie konsoli zobaczyły teatr zdarzeń pod właściwym kątem – tylko to umożliwiało mi podjęcie wymaganych działań. Jeśli pamiętamy, że oprócz kamery stereoskopowej N3DS ma żyroskopy, łatwo sobie wyobrazić, co może z tego wycisnąć pomysłowy projektant.

Choć nie, przepraszam, wcale nie łatwo. Dopóki tego nie doświadczyłem, nie miałem pojęcia, co mnie czeka.

I jeszcze słowo o innym bardzo ważnym novum. Konsola Nintendo ma teraz nad krzyżakiem okrągły analogowy manipulator umożliwiający precyzyjne sterowanie ruchem awatara, obrotami przestrzeni etc. Kolosalna różnica. Bez tego rozwiązania, znanego choćby z PSP, wiele gier zapowiedzianych już na N3DS nie miałoby racji bytu.

Aha, Nintendo 3DS to nie tylko gry. Szczerze mówiąc, myślę, że dla wielu nabywców tej konsoli gry w ogóle nie będą najważniejsze. O pozostałych atrakcjach napiszę później.