Minął kolejny tydzień. Dla Jawnych Snów bardzo dobry – do naszej ekipy dołączyła Marzena Falkowska, mocno powiększyła się ilość naszych czytelników, a my zaczęliśmy się nieśmiało zabierać za funkcjonalizowanie i przyozdabianie strony JS – tu chmurka tagów, tam adresy do korespondencji. Do tego ogłosiliśmy pierwszy w swojej historii konkurs. A jak miały się sprawy poza Jawnymi Snami?

1. Gamasutra publikuje streszczenie bardzo ciekawej rozmowy na temat dialogów w grach, która odbyła się na Penny Arcade Expo. Brali udział m. in. Daniel Erickson (scenarzysta „Dragon Age Origins” i „Star Wars: The Old Republic”), Jeff Orkin (współtwórca m. in. „No One Lives Forever 2” i „F.E.A.R.a”) i Aaron Reed (autor słynnej gry interactive fiction „Whom the Telling Changed” Punktem wyjścia było spojrzenie na dialogi nie jako na element gry, tylko na coś, co samo w sobie może być rozgrywką. Bardzo mi się ten punkt widzenia spodobał. W większości przypadków growe dialogi służą głównie pozyskiwaniu informacji – do znudzenia cierpliwi rozmówcy wyjaśniają nam, gdzie mamy iść, co przynieść i kogo po drodze ubić. A kiedy kogoś do czegoś przekonujemy, to zwykle na bardzo prostych zasadach – jak w mnóstwie gier, gdzie perswazja jest tylko pochodną statystyk, a z odpowiednio wysokim współczynnikiem charyzmy można przekonać seryjnego mordercę, żeby został Świętym Mikołajem. Bardzo rzadko się z dialogami eksperymentuje (chlubny wyjątek z zeszłego roku – niedoceniony „Alpha Protocol”), a jeszcze rzadziej przy rozmowach z bohaterami czuje się, że każda ważniejsza rozmowa to faktycznie gra – gra o coś, w której trzeba rozpoznać przeciwnika, zagrać na jego słabościach, wygrać lub nie. A przecież zdarzają się rozmowy-szachy, a nie rozmowy- kamień/nożyce/papier. Wciąż pamiętam, ile pracy kosztowało mnie w „Arcanum” przekonanie pewnego jaszczuroczłeka do przyłączenia się do mojej drużyny. Albo trudne rozmowy z moimi padawanami w „KotORze 2”. Przy okazji przypomniałem sobie też o dwóch grach polegających prawie wyłącznie na gadaniu z postaciami – stareńkim „Captain Blood” (gdzie istniał cały prosty język – trzeba od razu powiedzieć, że za prosto wykorzystany, ale miał swoje uroki) i nie-aż-tak-stareńkiej „Facade” (gdzie można było emocjonalnie manipulować skłóconą parą). I zrobiło mi się smutno – że tyle elementów rozgrywki się w grach modyfikuje, a z mechaniką dialogów tak rzadko się robi coś ciekawego.
Wspominkowo – malownicza dyskusja z kosmitą w „Captain Blood”.

2. Przyznano coroczne nagrody dla najlepszej gry zrobionej za pomocą Adventure Game Studio. Sama ceremonia oczywiście odbywała się w odpowiednim miejscu – czyli w grze wykonanej w AGS (por. wideo poniżej). A tryumfatorem była, zgodnie z oczekiwaniami, gra „The Journey Down”, zdobywając 11 na 17 nagród. I słusznie. Prawdę mówiąc, trudno uwierzyć, że amatorska freeware’owa gra może być zrobiona z takim pietyzmem i inwencją. Ale my jesteśmy dzisiaj dość mocno rozpieszczeni, i kiedy ktoś nam za darmo daje kawał swojej ciężkiej pracy, czasem nawet nie chce się nam go zobaczyć. Zmieńmy się. Ściągnijmy. Zagrajmy. Jeśli gdzieś żyje duch Lucasowej i Sierrowej klasyki gier, to właśnie tam.

"The Journey Down". Przepaść między "chcę" a "mogę", jak zwykle w przygodówce - spora.

A tymczasem – dla cierpliwych – ceremonia ogłoszenia wyników AGS Awards:

3. Na blogu Play the Past kolejna perełka – artykuł Rogera Travisa „Epic choices, and the lack thereof”. Travis, filolog klasyczny, jest specem od zestawiania starożytnej kultury greckiej z kulturą gier wideo. A że Jawnym Snom się takie zestawienia podobają, to wiadomo. W swoim najnowszym tekście Travis pokazuje, w jakim sensie sytuacja bohaterów „Bioshocka” przypomina sytuację Achillesa w „Iliadzie”, i jak opowieść starożytnego aojdy śpiewana przed publicznością działa tak samo, jak opowieść Kena Levine’a wypalana na płytach. A do tego jeszcze zapowiada, że tekst jest pierwszą częścią całego cyklu.

4. Strona projektu GAMBIT jest sama w sobie ciekawa. To grupa badaczy i twórców gier z MIT i Singapuru. Działa w niej m. in. znany pewnie wszystkim ludologom prof. Henry Jenkins, którego artykuł „Sztuka dla epoki cyfrowej” /polski tekst w „Didaskaliach” nr 99/ był pretekstem do dyskusji, w czasie której Szewczyk po raz pierwszy zetknął się ze Schreiberem i vice versa; można więc powiedzieć, że Jenkins jest jednym z rodziców chrzestnych Jawnych Snów. Ale od dzisiaj (dopiero dzisiaj się zorientowałem) jest dla mnie podwójnie ciekawa – bo zaczęła jakiś czas temu publikować podcasty, w których ludzie z GAMBITu rozmawiają z ludźmi z Najlepszej Nieistniejącej Już Firmy na Świecie – czyli Looking Glass. Pierwszy odcinek – tutaj. Poza tym na stronie całe mnóstwo ślicznych eksperymentalnych gier z mądrym komentarzem.

Logo Najlepszej Nieistniejącej Już Firmy na Świecie. Proszę się pokłonić.

I jeszcze jedno – po amerykańskiej stronie GAMBITu stoi MIT, a po singapurskiej – tamtejszy rząd. Pozostaje otrzeć łezkę i zapytać się w duchu, czy nasz rząd w ogóle wie, co to są gry wideo.

5. Pięknie zapisała się w najnowszej historii inna grupka ludzi przyglądających się na amerykańskiej uczelni grom, czyli Experimental Gameplay Project, który zaczął się na Carnegie Mellon, a potem dał nam m. in. „World of Goo”. Dawni studenci, z Kyle’em Gablerem na czele, wciąż prowadzą stronę, na której, jak za dawnych dobrych czasów, co jakiś czas rzucają temat, a potem są zasypywani małymi, lepszymi i gorszymi gierkami, które się do niego odnoszą. Na stronie EGP można od kilku dni zobaczyć pokłosie pracy nad tematem „ASCII” i ogłoszenie nowego: „Tani klon”. Wszyscy mamy 2 miesiące na to, żeby zrobić tandetną podróbkę jakiegoś znanego tytułu i wysłać ją cudownym ludziom stojącym za EGP. Albo na to, żeby czekać na ten atak klonów.

Experimental Gameplay Project - ogłoszenie nowego tematu. Stylowe, jak zawsze.

6. Firma Nippon Ichi wypuściła na PSP reedycję gry „Phantom Brave” z PS2. Kilka tygodni po „Tactics Ogre”. Od tego czasu się boję. Konsolkę chowam w najbardziej niedostępnych miejscach. Skup się. Pracuj. Gdzie te łapy.