Najwyższy czas wrócić do haniebnie zaniedbanego cyklu upominkowo-muzycznego, bo skończy się na tym, że będziemy świętować półrocznicę Jawnych Snów w okrągłe pierwsze urodziny. Ale ten czas, czas, massaraksz! Im go mniej – a ostatnio cholernie go mało – tym podstępniej podstawia nogę wszelkiej systematyczności.

A propos postanowień, które toną w owym bagnie – czytaliście może „Outsidera” Colina Wilsona? To jedna z książek mej młodości; zgodnie z omawianymi przez Wilsona tytułami ustalałem swoją listę lektur – rzecz jasna mocno ograniczoną do polskich przekładów. Pierwsze wydanie ukazało się na fali odwilży w 1956 roku, dostałem je od nigdy później niewidzianego przyjaciela na jakimś hippisowskim zlocie w Częstochowie lata temu, jeszcze za komuny. Gdy władze zorientowały się, jaka to trucizna dla młodych umysłów, tajniacy wypożyczali tę książkę z bibliotek i nie zwracali, serio. Dlatego już wtedy, gdy wpadła w moje ręce, był to biały kruk.

Dziś to też mocna rzecz, moim skromnym zdaniem obowiązkowa lektura szesnastolatka. Jak „Buszujący w zbożu” czy „Myszy i ludzie”, no oblig po prostu. No więc, by nie odpływać za daleko, Wilson przytoczył tam jeden piękny cytat, który przyszedł mi do głowy, gdy rozmyślałem ponuro nad przestojem w menażeryjnych piosenkach. Przywołuję z pamięci, może być zatem trochę licentia poetica:

Czas niczym wiecznie płynący strumień
unosi wszystkich swoich synów
którzy odchodzą w zapomnienie
jak sen rozwiewający się o świcie

Synów wymieniłbym na postanowienia, i gra.

Jeśli ktoś pamięta, kto to napisał i gdzie, niech wyśle odpowiedź na mój menażeryjny adres. Jakaś fajna gra w rewanżu, platforma na życzenie. (nie, Pawle, Ty nie bierzesz udziału, zawodowcy się nie kwalifikują :))

Dziś pragnę ciepło podziękować za wkład w Jawne Sny Romanowi Książkowi. Romanie, bez Ciebie to miejsce nie miałoby tylu barw! Szczególnie jestem Ci wdzięczny za ostatni tydzień, gdy Paweł opiekował się nieletnimi geniuszami na obozie plenerowym, a ja próbowałem przeżyć niezliczone kataklizmy, w związku z czym nie mieliśmy czasu na pisanie. Uratowałeś nas. Przyjmij, o cny Romanie, Redaktorze Wielu Książek, ten oto skromny upominek: „Supernatural” Petera Greena:

A w ramach zwyczajowej dokładki, utwór głównej gwiazdy poprzedniego odcinka cyklu menażeryjnych piosenek, Spencer Davis Group. Dziewczęta i chłopcy, „I’m a Man”!:

http://youtu.be/AzN0mMx-sJg

Mam nadzieję, że podoba się Wam ta muzyka. Że podoba się Tobie, Romanie. Właśnie słucham na zmianę czteropłytowej antologii Petera Greena i boksu „The Beatles in Mono” (remasteringi wszystkich nagrań do „Białego albumu” włącznie), który wczoraj podarowała mi żona, i jestem w siódmym niebie. Oj, Beatlesi muszą się tu pojawić. Jedna z ich piosenek to oczywisty kandydat na hymn Jawnych Snów. Ciekaw jestem, czy zgadniecie, która.