W humanistyce funkcjonuje pojęcie „polityki pamięci”, bardziej ogólna wersja znanego konceptu „polityki historycznej”. Polityka pamięci to – mówiąc w skrócie – praktyki selekcji wątków z przeszłości w celu ich upamiętnienia, uobecnienia w teraźniejszości. Polityka pamięci zawsze dotyczy społeczności, która próbuje wynegocjować zestaw wspólnych wartości – mogą to być praktyki inicjowane na poziomie narodowym przez instytucje państwowe, ale też zupełnie oddolne inicjatywy na poziomie regionalnym lub nawet rodzinnym (dlatego często mówi się też o „politykach pamięci” w liczbie mnogiej). Słowo „polityka” bierze się tam z kolei stąd, że zamiar upamiętnienia zawsze wypływa z jakiegoś konkretnego zestawu wartości i zawsze służy jakiemuś celowi – co tłumaczy, dlaczego bohaterowie na pomnikach i w nazwach ulic czasem zmieniają się w zależności od epoki i aktualnych stosunków władzy.

Czytaj dalej →