W trakcie minionego tygodnia byliśmy świadkami wojny zimy z wiosną. Nie obyło się bez ofiar – poległ między innymi niżej podpisany, który wciąż jeszcze chrząka i kaszle. Między chrząknięciami i kaszlnięciami słychać cierpliwe stukanie w klawiaturę.

1. Na blogu Play the Past – dalszy ciąg rozważań Rogera Travisa nad podobieństwami między grami a starożytnym eposem. Jak zawsze, jest na pierwszy rzut oka zadziwiająco, a na drugi – dziwnie przekonywająco. Jak zwykle – w rolach głównych „Halo” i „Iliada”. Teza – dość prosta. Gracz ma przed sobą zwykle linearną fabułę, w której musi dokonywać prostych decyzji – jaką wybrać broń albo opcję dialogową, którędy przejść, czy strzelić w lewe ucho czy w prawą nogę. Różni gracze w opowiadają tę samą historię na różne sposoby. Tak samo, jak starożytny aojda śpiewający po raz kolejny pieśń o gniewie Achillesa, której niezmienny zarys fabularny wypełnia swoimi decyzjami o tym, jak go opisać. Porównanie chyba bardzo dobre. I dobrze pozwala nam zrozumieć, jakim podłym gadem był ten, komu przyszło na myśl SPISAĆ „Iliadę” słowo po słowie, jako ustalony, niezmienny tekst. Jakby grę zastąpił filmikiem „Let’s play” na youtube.

Tak się kiedyś grało w "Soul Calibur".

2. Blog Indiegames poleca dwa teksty. To podsumowania gier „Super Meat Boy” i „Gemini Rue” dokonane przez samych autorów. Podają ciekawostki związane z produkcją. Pokazują, jaki stosunek twórcy mają do własnych dzieł. A przede wszystkim wyliczają, co się udało, a co poszło nie tak. Tradycja tekstów post mortem, w których twórcy gier oceniają własną robotę, to wspaniała sprawa. A kiedy pojawiają się takie teksty dotyczące tytułów naprawdę ważnych (a takim jest na pewno „SMB”, „Gemini Rue” częściowo też) – grzech nie przeczytać. Tym bardziej, że czyta się świetnie.

"Gemini Rue". Najbardziej BladeRunnerowata gra od czasów "Blade Runnera".

3. Kolejna „Humble Indie Bundle” to jedna z najpiękniejszych rzeczy, które mogą się przydarzyć w branży gier niezależnych: pakiet świetnych tytułów sprzedawanych zgodnie z zasadą „zapłać ile chcesz (a przy okazji wesprzyj kilka organizacji charytatywnych)”. Tym razem pora na gry firmy Frozenbyte, a więc przede wszystkim „Trine” i oba „Shadowgrounds”, a do tego jeszcze przedpremierowo kupuje się najbliższy tytuł Frozenbyte, „Splot”, do kompletu z prototypem gry „Jack Claw” o panu z ramieniem jak z „Bionic Commando”, który się nie huśta, tylko rzuca za jego pomocą samochodami. Jak tu się nie cieszyć? Humble Indie Bundle skupione na Frozenbyte można znaleźć tutaj.

4. Przygodówki to taki gatunek gier, w których czas się niespecjalnie liczy. Możemy sobie w nich do woli chodzić tam i z powrotem nic nie robiąc, bo dobrze wychowane słońce nie zajdzie, dopóki nie porozmawiamy z tym, kto figuruje na następnej stronie scenariusza. Świat rusza do przodu dopiero, kiedy mu na to pozwolimy. Jest oczywiście kilka ożywczych wyjątków od tej reguły – na przykład wspaniały „The Last Express” Jordana Mechnera. Ale jeśli ktoś nie ma chwilowo cierpliwości na „The Last Express” (który gorąco polecam, do kupienia choćby na GoGu czy Dot.emu), może spróbować dziełka lżejszego kalibru – „I Have 1 Day”, grywalnej w przeglądarce prostej historii o panu, który musi zdążyć na pewną koronację. Nie będzie mu łatwo, bo jest akurat w więzieniu. A nie zdążyć jest tu nietrudno.

"I Have 1 Day". Czasoprzestrzeń.