Byłem na pokazie produkowanego przez CI Games FPS-a „Enemy Front”, w dużej mierze poświęconego powstaniu warszawskiemu. Polscy twórcy gier już raz na tym froncie polegli. „Uprising 44”, popełniony przez DMD Enterprise LTD, w zgodnej opinii był katastrofą. Na długo przed premierą zastanawialiśmy się, jak autorzy – zapewne świadomi, że są w sytuacji saperów na polu minowym – uchwycą tak trudny temat, wciąż wzbudzający emocje i spory. Niepotrzebnie, dyskusje nie miały szansy sięgnąć pułapu podobnych subtelności. Trudno rozważać słuszność decyzji kreatywnych, filtrujących obraz zdarzeń w duchu takiej czy innej wizji, gdy gra rozpada się w rękach na poziomie absolutnie podstawowym.

Po blamażu partaczy od „Uprising 44” kolejna gra o powstaniu warszawskim raczej nie ma nad Wisłą szans na stonowane oceny. Bo już wiemy, że trzeciej szansy to tak ważne dla nas wydarzenie historyczne szybko się nie doczeka. Albo „Enemy Front” się spodoba i wtedy gładko wybaczymy mu pomniejsze usterki, albo uznamy tę próbę za kolejną porażkę – a wtedy nie ma zmiłuj. Nawet gdyby oceny punktowe, najbardziej pocieszny element nie tylko polskojęzycznych recenzji, miały orbitować wokół dyplomatycznych 6-7/10.

Jako że już raz się zawiedliśmy, będziemy raczej surowymi sędziami. Nawet mi z tego powodu trochę żal ekipy z CI Games. Z drugiej stony: wiedzieli, na co się porywają. Zresztą troska o naszą reakcję raczej nie spędza im snu z powiek. Jak oświadczył zaproszonym dziennikarzom prezes CI Games Marek Tymiński, sukces lub klęska na rodzimym rynku nie jest dla tej firmy szczególnie istotna, bo to w ogólnym rozrachunku zaledwie marne 2-3 procent spodziewanych wpływów.

Zanim przeczytacie co myślę o kierunku obranym przez CI Games, obejrzyjcie, proszę, poniższy zwiastun – bez uprzedzeń i oczekiwań. Nie prezentuje rozgrywki, a jednak pozwala wyciągnąć pierwsze wnioski.

Skoro już macie swoje zdanie o tym, co zobaczyliście, czas na moje trzy grosze.

Co mi się podoba? To, że „Enemy Front” zwięźle i dobitnie mówi o tym, czym było powstanie warszawskie. Liczby oddają skalę tragedii. Może wreszcie ci nieliczni, którzy o walkach w Warszawie coś słyszeli, przestaną mylić powstanie z roku 1944 z powstaniem w getcie. Podoba mi się też decyzja, by pokazać nie atrakcje rozgrywki, ale ludzki dramat.

Co mi się nie podoba? Wykonanie. Istotą zwiastunów jest kłamstwo – pokazują produkt w silnym retuszu lub wręcz w wizji znacząco od niego oderwanej formą, bo taka jest ich propagandowa rola. Mają rozbudzić żądze. Zachęcić do kupna. Zwiastun „Enemy Front”, przeciwnie – zniechęca. Odstręcza fatalna animacja postaci, poruszających się sztywno niczym manekiny, równie drętwo wyglądają twarze. Źle wróży grze tandetna dramaturgia tej pokazówki. Czy naprawdę scenarzysta nie miał innego pomysłu na chwycenie za gardło niż wyświechtany greps z dzieckiem i pluszową zabawką? A może uznał, iż trzeba zejść do poziomu szkolnego teatrzyku na akademii ku pamięci, bo inaczej nie załapiemy, że wypada się wzruszyć?

Rozgrywka nie pozwala liczyć na więcej. Widziałem dwa epizody: w Warszawie podczas powstania i na francuskiej prowincji. Najkrócej rzecz ujmując, „Enemy Front” zaprasza nas w nostalgiczną podróż do epoki „Return to Castle Wolfenstein”, ewentualnie wczesnych „Medal of Honor” czy „Call of Duty”. Faszyści szturmują kościół? Tu masz, chłopcze, stanowisko kaemu, wytłucz ich z tuzin w pół minuty. Potem wdrap się na górę, powystrzelaj drugie tyle ze snajperki. Zrobione? Czas na rozwalenie czołgu. Rozejrzyj się, na pewno gdzieś leży jakiś bezpański, czekający właśnie na ciebie panzerfaust. No przecież zawsze gdzieś leży, gdy słychać łomot gąsienic. Klasyk.

Twórcy gry chwalili się pietyzmem, z jakim rekonstruowali historyczne budynki stolicy. Pewnie tak, jednak moją uwagę przykuwały głównie malownicze beczki z paliwem rozsiane po polu bitwy. Malownicze, jak rzekłby maestro Jerzy P., w sensie ścisłym, z wymalowanym czerwonym pasem, by łatwiej wpadły w oko. Zgadnijcie, po co.

Zirytowało mnie też obsadzenie w roli głównej Amerykanina, Roberta Hawkinsa – cóż z tego, że polskiego pochodzenia. Rozumiem marketingowy fundament tej decyzji, ale jej wymowa jest gorzka i chyba nie ma potrzeby tłumaczyć, dlaczego.

Nie jestem dobrej myśli. Bardzo bym chciał, aby „Enemy Front” okazał się grą inną, niż sugerował pokaz w siedzibie CI Games. Gdyby jednak potraktować go jako miarodajną wizytówkę, musiałbym uznać, że nie ma sensu pielęgnować nadziei. Że czeka nas archaiczna koncepcyjnie strzelanina stworzona przez co najwyżej średniej klasy (lub po prostu przytłoczonych morderczymi deadline’ami) grafików i projektantów rozgrywki, pozbawionych wsparcia kompetentnych scenarzystów i reżysera.

Zaproponować coś takiego w roku 2014 to nieporozumienie. Najbardziej przygnębia świadomość, że różnicę uczyniłyby nie tysiące kosztownych godzin pracy specjalistów nad szlifowaniem detali czy lepszą grą światła, ale jeden człowiek z wyczuciem formy, zdolnością opowiadania i budowania dramaturgii. Jak dowodzą tego inne dziedziny kultury, świat jest pełen talentów na miarę Neila Druckmanna. Szkoda, że przemysł gier głównego nurtu zdaje się dopiero do tej konstatacji budzić. Wciąż dominuje przekonanie, że supermoce, piersiaste elfice w stalowych stanikach i wybuchające beczki to zasadniczo wszystko, czego nam potrzeba.

Mam nadzieję, że włodarze CI Games nie będą dalej dryfować tym kursem, bo skończą na skałach. Na horyzoncie widać nawet jakieś światełko. Duże nadzieje budzi RPG „Lords of the Fallen”. Zupełnie na odwrót niż w przypadku „Enemy Front”, im więcej dowiaduję się o tej grze, tym bardziej na nią czekam. Odpukać.

Gra ukaże się w wersjach na PC, PS3 i X360. Premiera latem.