Najstarsi czytelnicy Jawnych Snów pamiętają być może mroczną historię rezydencji Zacharego Gravesa. „Haunted House” – Le Manoir du diable świata gier, pierwszy interaktywny horror, pierwszy wirtualny nawiedzony dom, dostojnie straszący podmuchami wiatru, szeroko otwartymi oczami i stukotem kroków w ciemnych korytarzach – powstał w roku 1981. Już dwa lata później gracze musieli zmierzyć się z doznaniami znacznie bardziej gwałtownej natury.
Grałem w „Dead Space” w upiornym mieszkaniu o odrapanych ścianach, gdzie znicz służył za kubek na długopisy, a meble nosiły ślady ludzi umarłych: siedziałem w rogu ogromnego pokoju, spowity ciszą i dymem szluga, ściskałem tego peta w gębie, pada w łapie i wędrowałem przez grobowe korytarze statku Ishimura. Wierzcie albo nie, było to wrażenie jedyne w swoim rodzaju i, jak się okazało, nie do powtórzenia. „Dead Space 2” oferuje to samo i nie to samo; pojawiła się nawet we mnie dziwaczna myśl, czy nie wrócić do tamtego mieszkania i gry nie dokończyć.