Stary dziad ze mnie. W brodzie – kiedy spojrzeć pod odpowiednim kątem – widać nawet czasem dwa siwe włosy. Ze znajomymi prowadzimy w Internecie stronę o grach. Staramy się pisać poważnie, bez dziecinady, bo wychodzimy z założenia, że to strona, gdzie dorośli, myślący ludzie piszą dla dorosłych, myślących ludzi (link dla zainteresowanych: tutaj). Jeśli jestem poważnym starym dziadem z dwoma (pod odpowiednim kątem) siwymi włosami w brodzie, to cóż, do licha, się stało, kiedy po latach znów włączyłem sobie „Little Big Adventure”?

"Little Big Adventure 2". Twinsen na planecie Twinsun.

Wstyd mówić. Moja psychika nie poczekała nawet na początek właściwej gry. Już w momencie, kiedy z głośniczków dobiegła muzyczka z menu (kiedyś jedna z pierwszych, jakie odtwarzał mój nowokupiony napęd CD), poróżowiało mi w oczach. Cały świat zrobił się uśmiechnięty i puchaty. Miałem ochotę czule pogłaskać płytę główną i podrapać za uchem leżącego obok pada. Byłem w domu, na planecie Twinsun, gdzie radość okazuje się rozkładając ręce na boki i machając nimi do upadłego.

Zaniepokoiłem się troszkę. Musiałem sprawdzić, czy wszystko ze mną w porządku. Wygrzebałem na youtube filmy z Misiem Colargolem. Nic. Z Kiwaczkiem – wzruszyłem się tylko odrobinę, i chyba jednak przede wszystkim przez mamrotliwą ruszczyznę tytułowego bohatera. Krecik – no cóż, Krecik to Krecik, przy nim miękną najwięksi twardziele, więc się nie liczy. „Pyza na polskich dróżkach” – nawet nie mrugnąłem. Więc jednak nie zdziecinniałem. Albo zdziecinniałem tylko wybiórczo.

Idol mojej młodości. Piewca przyjaźni polsko-radzieckiej. Przyznacie, że wciąż coś w sobie ma.

Istnieje cała kategoria gier, które nazwałbym rozkoszniakami. Teoretycznie są przeznaczone przede wszystkim dla dzieci. Wszystko w nich słodkie, piękne i kolorowe. Bohaterowie mają mordki tam sympatyczne, że gdyby występowali w kanale z telezakupami, oglądałbym go całą dobę. Z ich istnienia zdałem sobie na dobre sprawę właśnie dzięki cudownym grom z serii „LBA”, jednego z najlepszych owoców francusko-belgijskiej szkoły projektowania gier.

Dygresja: tak, była kiedyś taka właśnie szkoła, w której świetna rozgrywka była odrobinę mniej ważna od rozbuchanej wyobraźni. Zaliczało się do niej trochę produkcji firmy Cryo (tu rozgrywka zwykle strasznie kulała), „Another World”  Erica Chahi, „Outcast” Appeal Software. Tam, gdzie taka właśnie filozofia robienia gier była łączona z dziecięcą wyobraźnią, rezultaty były imponujące. Tak powstały obie części „LBA”, „Heart of Darkness” i chyba jeden z ostatnich przedstawicieli tej linii gier – „Beyond Good and Evil”. Teraz niecierpliwie czekam na „Rayman: Origins”.

"Outcast". Jedna z kilku najlepszych gier we wszechświecie.

Oczywiście, są jeszcze inne rozkoszniaki, bez francuskojęzycznego rodowodu. „Little Big Planet” i „Scribblenauts” – nie tylko wykorzystują dziecięcą wyobraźnię, ale ją też budzą nawet w dorosłym, zmuszając go do myślenia tak, jak myśli dziecko. W dziecko zmienia się gracz w „World of Goo”. Rozkoszniakowa jest w gruncie rzeczy filozofia „Ico”. Rozkoszniakami do szóstej potęgi są gry Amanita Design, z „Machinarium” na czele. Oddzielną kategorią są różnej maści „Maria” i „Zeldy”. Wszystko to rzeczy w gruncie rzeczy, nad którymi wychowany na śmiertelnie poważnych RPGach albo śmiertelnie śmiercionośnych strzelaninach dorosły z dwoma (pod odpowiednim kątem) siwymi włosami w brodzie przysiada i nagle wzdycha z podziwem – czegoś takiego jeszcze nie widział. Te gry dowodzą i tak oczywistej wyższości dziecka nad dorosłym.

"Scribblenauts". Nowa definicja swobody w grach.

A w nocy taki sen: powstał sequel „LBA”. Po śmierci potrąconej przez słonia na hulajnodze córki Twinsena, bohater serii rozwodzi się z Zoe i poznaje mroczną stronę planety Twinsun. Prostytucja, narkotyki, handel niepełnoletnimi szczurkami. Uwikłany w narkobiznes, przez niespłacone długi trafia wreszcie do Brazylii, gdzie goli swój kitek i zostaje ochroniarzem tajemniczego miliardera. Po kolejnej brudnej robocie (przestał już liczyć trupy, które za sobą zostawia; nie pyta o to, dlaczego musiały zostać trupami) zaczyna nagle mieć podejrzenia. Kim jest jego mocodawca? Dlaczego posługuje się inicjałami FF? Czy Funfrock na pewno zginął w „LBA2”?

Budzimy się. Jak to dobrze, że pewne rzeczy się nie zmieniają, skoro tyle innych rzeczy zmieniło się już in minus. I jak to dobrze, że chociaż gramy w dużo produkcji, które wołają z pudełka „18+”, wciąż mamy czasem ochotę wyjść na ulicę z puchatym, milutko zielonym transparentem „Mniej GTA, więcej LBA!”.

Bo „LBA” to, poza wszystkim, niesamowicie dobre gry.